भाइ, तिहारको लागि मात्र आइदेउ न !

कसरी पत्र कोरौं ? त्यै पनि मनको बह पोख्दैछु । वेदनाको पोको खोल्दै छु । स्वर्गबासी भाइको नाममा । भाइ, तिमी त परमधाम भयौ । अस्तायौं । त्यो सँगै हाम्रा सबै खुसीहरु लुटीए । सँगसँगै एउटी दिदीको तिहार पनि खोसियो । तिमी बिनाको तिहार कति खल्लो भए होला ? यो दिनले मलाइ कति पीडा दिए होला ? यो कुरा केवल म मात्रै महसुस गर्न सक्छु ।

आज २०८० साल कात्तिक २९ गते । जहाँतहीँ तिहारको खुसियाली छाएको छ । गाउँ शहर झिलिमिली छन् । मानिसहरुमा रौनक छाएको हुन्छ । सबै प्रशन्न देखिन्छन् । तथापि म एउटा भाइ गुमाएको दिदी । तिहार खोसिएकी एक अभागी पात्र । तसर्थ रङै रङको पर्व मेरो लागि फिका भएको छ । तिहारसँगै देखिएको रौनकले मुटु थप भक्कानियर आएको छ । तथापि सहन वाद्य छु । भतभति पोलेको मनसँगै अनायस दिन काट्न बाद्य छु । न मैले तिमीलाई लामो आयुको आशिर्वाद दिँदै टिका लगाइदिन सक्छु । न त मेरो निधार नै रङ्गाउन सक्छु । अब उप्रान्त हाम्रो घरमा मखमली र तिहारे फुल कहिल्यै फुल्ने छैनन् । दिपावली आउने छैन ।

भाइ, आखिर दैवले हाम्रो तिहार खोसेरै छाड्यो । कृषी सम्बन्धी ज्ञान सिक्ने ठुलो सपना बोकेर केही महिनाको लागि इजरायल गएका तिमी रातो बाकसमा आउन बाद्य भयौँ । त्यो पनि क्षतविक्षत रुपमा । आतंककारीले २०८० असोज एक्काइस गते तिमी माथि आफ्नो निर्दयी व्यवहार प्रस्तुत गरेरै छाड्यो । क्रुर मृत्यु बनेर आयो पापी हमास । र ठोक्यो गोली तिमी लगाएतका होनाहर युवाहरु माथि । दश जनालाई मारेरै छाड्यो । आत्म समर्पण गर्दा पनि छाडेन । दयाहीन दानवहरुको समुहले कसैको हार गुहार सुनेन । हामी नेपाली हौ । इजरायली हैनौ भन्दा पनि बस् ड्याङ, ड्याङ गोली हान्यो । हत्या गर्यो । अनाहकमा ! आत्मरक्षाका खातिर बंकरमा लुकिरहेकाहरुलाई भित्रै ग्रेनाइट छिराएर आक्रमण गर्यो ।

सम्झदा पनि आङ्ग जिरिङ्ग भएर आउने ! आक्रमण पश्चात चहराइरहेका गम्भिर घाउहरुमा कसैले मलम लगाइ दिएनन् । विदेशी भूमिको रणभूमिमा तिमीहरु अल्झिइरह्यौ । बंकर भित्र तडपिन पर्यो । घाइते भएकाहरु घन्टौ सम्म उपचार र उद्धारको पर्खाइमा बस्यौ । उपचारको लागि हार गुहार गर्यौ । । तिमीहरुका सबै याचनाहरु खेरा गए । बिचरा पानी पनि पिउन नपाइ मृत्युवरण गर्न बाद्य पारियो । तिम्रा केही साथिहरुलाई अपाङ्ग बनाइए । अर्का भाइ विपिन जोशीलाई अज्ञात स्थान तर्फ लगियो । उनलाई केकस्तो अवस्थामा राखेका छन् भन्ने कुरा हालसम्म अज्ञात नै छ । प्रार्थना गरौ उनी जीवित नै नेपाल आउने छन् । मेरो भाइ जिवीत नरहे पनि उनी पनि मेरै भाइ हुन् भन्ने मैले ठानेकी छु ।

आतंककारी आक्रमणको खबर सँगै सुन्न नपरोस भनी पुकार गरेको खबर अन्ततोगत्वा सुन्नै पर्यो । सबैलाई थाहा छ । मृत्यु हुन्थ्यो, हुन्छ र भइरहन्छ । तथापि तिम्रो जस्ता मृत्युहरुले थप मर्महात पार्दा रहेछन् । तिम्रो मृत्यु वास्तवमै त्यस्तै रह्यो । पहिलो पल्ट समाचार पढ्दा, सुन्दा र हेर्दा कसैले पनि विश्वास गर्न सकेनन् । तथापि त्यो सत्य सावित भयो । तिमीहरुमाथि आक्रमण र हत्याको खबरले हामीमा मात्रै हैन देशभर सन्नाटा नै छायो । देश रोयो । तर अब यसको सोध भर्ना कहाँ छ र ?झन् तिहारको बेलामात तिम्रो स्मृतीले मलाई सम्हाल्नै नसकिने बनाएको छ ।

दैवको लिला । कस्ले नै टार्न सकेको छ र ?जे परेपनि सहनै परेको छ । उफ् कसरी लेखौ । कसरी वर्ण गरु । तिमी नौजवान हुँदै अकालमा धर्ती छाड्न बाद्य पारियौं । तिहारको पुर्व सन्ध्यामा मा तिमी आउला भनेको लास पो आयो । हामी विमान स्थल पुग्दाको वातवरण म वयान गर्न सक्दिन । कति हृदयविदारक दृष्य थियो त्यो । म, बाबु आमा लगाएत परिवारका सबै सदस्यहरुको होस हवास उड्यो । असामयिक देहवसान पछि तिम्रो लास बुझ्नु पर्दाको क्षण हाम्रो जीवनकै दुःखद क्षण बन्यो । सँगै मर्न नसकिदो रहेछ । त्यसैले बेचैन भएपनि नमर्दा सम्म सास फेर्नु, बाँच्नु यो मेशिन रुपी शरिरको बाद्यता रहेछ ।

सोही कारण तिहार अब स्मरण मात्र भएको छ स्वर्गीय भाइ । मेरो लागि कहिल्यै नआउने तर पात्रोमा वर्षेनी उल्लेख हुने एक कालो दिन बनेको छ । मेरो प्राण रहेसम्म यही प्रकृया दोहोरिनेछ । तिहार मनाउन त मलाई परेन तथापि यसले बित्थामा पीडावोध गराइरहने छ ।

मैले आफ्नो भाइको भौतिक शरिरको साटो सदासदाका लागि फोटोमा टिका लगाउनु परेको छ । माल्यार्पण गर्नु परेको छ । तिमी फिस्स हासेको तस्वीरमा टिका लगाइ दिदा म विक्षिप्त छु बाबु । केवल मलाई मात्र थाहा छ कि तिम्रो निर्जीव एउटा तस्वीरमा टिका लगाई दिनुपर्दा मेरो मन कति कुँडिएको छ ? कति कष्टपुर्ण रहेहोला जहाँ आफूँ फिका रहेर फगत एउटा निर्जीव तस्वीर रङगाउनु पर्दा ? हर्शोल्लाष भन्दा निराशा थपिदिने तिहार भन्ने चाड नै बरु नआए हुन्थ्यो ।

प्रत्येक नकारात्मक घटना विशेषका आफ्ना आफ्ना कटु प्रभाव रहन्छन् । त्यसैले एउटा दिदी वा वहिनीको लागि आफ्नो दाजुभाइ गुमाउनु वा त्यसको ठीक उल्टो हुनु वास्तवमै जीवनको एउटा निकट साथि गुमाउनु सरह रहेछ । त्यस्ता घटनाको स्मरणले तिहारको बेलामा दिने पीडाको त आँकलन नै गर्न नसकिने तहको हुँदोरहेछ । अन्य अवस्थामा बरु केही सम्हालिन सकियला तथापि भाइटिकाको समयमा भने सम्हालीन गाह्रो हुदोरहेछ ।

मलाई मात्र यो पीडा परेको हैन । यस्ता घटनाहरु धेरै परिवारमा घटेका छन् । जस्कोमा परेको छ, उस्ले नै वास्तविक पीडा महशुस गर्न सक्छन् ।नेपालीहरुका निधार खाली हुनका विविध कारणहरु छन् । कतिपय उमेर पुगेकाहरुको प्राकृतिक मृत्युबाट बिछोड भएको हुन्छ । भने कतिपय भवितव्य । प्राकृतिक भन्दा भवितब्यबाट सिर्जित घटनाले मानिसलाई थप मर्महात पार्दो रहेछ । वास्तवमै सहन सक्ने हुदोरहेनछ ।

हाम्रो देशमा चलेको दश वर्षे जनयुद्ध,२०६२÷०६३ को जनआन्दोलन लगाएत अन्य त्यस्तै प्रकारका राजनीतिक आन्दोलन, द्धन्दमा लगभग हजारौका निधार खालि भए । राजा फालेर सत्तामा पुगेपछिका लगभग सत्र वर्ष सम्म पूनः देशमा भएका विभिन्न नामका आन्दोलनहरुमा धेरै नेपालीले ज्यान गुमाइरहनु परेको छ । राजनीतिक परिवर्तन, स्थायी शान्ति, विकास, सुशासन, समृद्धीका नाममा हामी सधैँ पारिवारिक विछोड सहन बाद्य छौँ । कहिले सम्म भन्ने पनि निश्चित छैन ।

अहिले विदेशमा जागिर, ज्याला मजदुरी वा शिक्षा आर्जन गर्न पुगेका मध्ये कतिपयको शरिर मेरो भाइको झैँ बाकसमा भित्रेको कारण पनि उत्तिकै संख्यामा परिवारमा चाडवाडमा खुसीको आउन सकेको हँुदैन । जस्ले जेसुकै कारणबाट भएपनि अनिष्ट भएका परिवारहरुमा बाच्नेहरुलाई चाडपर्वहरु साच्चै नारकिय भएर जाँदा रहेछन् । यस परिस्थितिको सिर्जना व्यक्तिको आफनो चाहनाले भन्दा पनि देशमा रहेको बेरोजगारी समस्याको परिणाम स्वरुप भएको हो । जानिजानि मानिस मौतको कुवामा पक्कै हाम फाल्ने थिएनन् होला । हातमुख जोडनैका लागि युवाहरु विदेश हानीनु परेको छ ।

घटना घटिसक्यो । हत्या भइसक्यो । क्षति भइसक्यो । हाम्रो तिहार गुम्यो । कुनै पनि तरिकाले मेरो भाइ लगाएत मृत्यु भएकाहरु व्युतिने छैनन्। तथापि सरकार यस घटनाबाट गम्भिर बन्नु पर्छ । आम नागरिक पनि सचेत बन्नु पर्छ । अबका दिनमा यस प्रकारका घटनाहरु न्युनिकरण वा निराकरण गर्न नेपाल सरकार र सम्वद्ध सबै पक्षले ध्यान दिनु अपरिहार्य छ । अध्ययन, रोजगारीका लागि विदेश जानेलाई स्वदेशमा नै रोक्ने वातवरण नबनेसम्म सम्बन्धित देशको सुरक्षा अवस्था बुझेर मात्रै जाने अनुमति दिनुपर्छ । भ्रमण अनुमति दिदाखेरी नै त्यस देशको सुरक्षाको बारेमा सरकार जानकार हुनुपर्छ । सुरक्षाको प्रत्याभुति दिन नसके भ्रमण वा काम गर्ने अनुमति नै दिनु हुदैन । युद्ध भइरहेका वा द्धन्द सम्भावित देशको विकल्पका रुपमा अन्य देशहरुको खोजि गरीनु पर्छ । समग्रमा सरकारले विदेश गएकाहरुको सुरक्षाको ग्यारेन्टी गर्न सक्नु पर्छ ।

भाइ, तिमीलाई सम्झदा म र सबै परिवारका सदस्यहरु छिनछिनमा भक्कानिन्छौ । होस गुमाउछौ । बोलि नै रोकिन्छ । तथापि अब हामी सम्हालिने प्रयासमा छौ । अब मेरो भाइ फर्कदैन । न त अन्य दश जना भाइहरु नै । म लगाएत दाजुभाइ, दिदीबहिनी गुमाउनेहरुले शोकलाई शक्तिमा बदल्नु पर्छ ।

तर मन कहा मान्छ र ? हाम्रो गाउँको घरमा खुट्टा टेकेपछि त झनै सहन नसक्ने बनाउछ । तिमी, म र हामी सबै जन्मेको, हुर्केको माटो, ढुङ्गाले बनाएको गाँउको जन्म घर तिम्रोे प्रतिक्षामा छ । त्यसैले भाइ, तिहारको लागि मात्र एकदिन आइदेउ न, तिम्रो पूरयिता संसारमा भेटिएन ।